Live In Paris 1975

Er was eens een band en die ging uit elkaar. Dat vond de platenmaatschappij niet leuk, want die verdiende veel centjes. Dus namen ze snel nog een paar concerten op, voordat de gitarist (als eerste) het zinkend schip verliet. Ze plakten wat liedjes achter elkaar en brachten die in 1976 uit als Made In Europe. Dat was makkelijk voor de fans, want die hadden met miljoenen de dubbel lp Made In Japan gekocht en dan wisten ze dat ze deze ook meteen moesten aanschaffen. Maar omdat deze opnames toch wat minder vlamden werd het een enkele plaat. Ik heb Made In Europe altijd met gemengde gevoelens gedraaid. Er staan laaiende versies van Burn en Stormbringer op maar over het geheel vond ik het een vlakke plaat.

In de jaren ’80 werden alle bandleden weer vriendjes en probeerden het nog eens. Maar de platenmaatschappij verdiende niet meer zoveel en had alle oude opnames – goed voor een paar honderd uur muziek – opgeslagen in een oud en lekkend warenhuis in Sheffield. Zonder slot op de deur. Nu was er een slimme ‘super fan’ - die zelf ook plaatjes maakte - en aanbood om goed op de spulletjes te passen. Dan was het label nog goedkoper uit! Zo gezegd, zo gedaan. Simon, want zo heet hij, remasterde in de loop der jaren veel live opnames die juist voor fans (maar niet altijd voor het grote publiek) interessant waren.

Zo vroegen die fans zich af of die enkele plaat voor Made In Europe terecht was. Waren de opnamen echt zo slecht? Dat kun je naluisteren op “Mark III: The Final Concerts” uit 1997. Op deze dubbel CD vind je een volledige set, waarin een aantal mankementen van Made In Europe gerepareerd worden. Zo is de geluidskwaliteit veel beter. Omdat het om een volledige set gaat halen lange nummers zoals Mistreated en You Fool No One ook niet langer de vaart eruit. Ze vallen op hun plek. Maar ook Simon heeft 2 optredens – Graz en Parijs – tot één set versneden omdat de Grote Gitarist af en toe minder zijn best doet. Voer voor fans.

Inmiddels zitten we in de jaren ’10. Alle opnames worden tegenwoordig weer beheerd door het label en zij besluiten vanaf 2013 een stuk of zeven ‘nieuw geremasterde’ live opnames uit te brengen als de “The Official Deep Purple Overseas Live Series”. In passende hoesjes zodat je ze mooi kunt verzamelen. Een fan denkt dan, als je toch gaat remasteren dan pak je natuurlijk niet eerder uitgebracht materiaal. Maar nee, de hele serie is eerder uitgebracht door ene Simon die ze – duidelijk hoorbaar voor mijn lawaaidove oren – ook al had geremasterd.

Driemaal is scheepsrecht denkt het label. Voor nieuwe fans leuk, maar … uhh …. heeft Deep Purple eigenlijk nog jonge aanwas? Oude fans moeten opletten omdat veel optredens inmiddels aan hun 2de of 3de versie toe zijn, en de kans dus groot is dat je ze al in de kast hebt staan.

“Paris 75” is de eerste uit de nieuwe reeks en bevat een 3de variant op Made In Europe. Het is de 1ste keer dat alle liedjes van één optreden stammen. Ik heb Mark III: The Final Concerts er nog eens naast beluisterd. Heb je die dan zou ik deze niet aanschaffen, want de geluidskwaliteit is vergelijkbaar en zeer goed te noemen. Wat me bij het herbeluisteren vooral opviel - naast wat foutjes van de Grote Gitarist – dat Deep Purple destijds een ontzettend energieke band was. Is het nostalgie? Maar daar waar ik deze opnames vroeger *** sterren gaf doe ik het er nu met vier.

Deep Purple altijdt lekker om te horen.